Jak ostatnio prowadziłem Fate

Eksperymentowałem od dłuższego czasu, jak prowadzić Fate. Znalazłem sposób, który na razie najbardziej mi się podoba.

W skrócie: przygotowuję przed sesją po kilka trudnych problemów/wymuszeń dla każdej postaci związanych z jej aspektami, a na sesji przywalam nimi w bohaterów.

Gdy wcześniej prowadziłem Fate zdarzało się, że sesje były zbyt komediowe albo zbyt łatwe, na co narzekali gracze. Postanowiłem to zmienić.

Poprowadziłem krótką sandboksową kampanię w Monastyrze na Fate (po grze stwierdziliśmy, że chcemy kontynuować, więc był to pierwszy sezon). Gracze wcielili się w role kordyjskich oficerów, którzy prowadzili ekspansję na ziemie pogan. Źródłem problemów byli nie tyle poganie, którzy szybko ulegali potędze Kordu, co ambicje kordyjskiego dowództwa. Pierwszy sezon skończył się strzelaniną w sztabie dowodzenia. Postaciom nie udało się osiągnąć swoich głównych celów.

Żeby zwiększyć poziom trudności sesji, robiłem tak:

1. Przygotowywałem po 2-3 problemy dla postaci na sesję. To więcej niż przewiduje podręcznik, który chyba zakłada 1-3 problemy dla drużyny na sesję.
2. Rozwiązanie problemu nie sprowadzało się do kilku rzutów. Do uporania się z problemem trzeba było wydać więcej Punktów Fate, niż problem dawał pojawiając się na sesji.
3. Problemy były otwarte, nie miały oczywistego rozwiązania. Czasami podejście graczy okazywało się nieskuteczne (a co za tym idzie wydane Punkty Fate nie prowadziły do realizacji celu).
4. Umieszczałem na sesji problemy stawiające postaci w konflikcie. Gracze nie realizowali wtedy jednego drużynowego celu, tylko wydawali Punkty Fate przeciwko sobie wzajemnie.
5. Użyłem krwistych konsekwencji Tomakona.

Bohaterowie byli w stanie bez problemu osiągać pomniejsze cele w pojedynczych scenach, ale z reguły nie starczało im Punktów Fate do realizacji głównych celów postaci i rozwiązania wszystkich jej problemów. Musieli wybierać, które z pewnością zrealizują, a które niekoniecznie.

Nie jestem pewien czy poziom trudności nie skoczył za bardzo, ale była to dla mnie fajna odmiana po lekkich sesjach Fate będących pasmami sukcesów bohaterów graczy. Poza tym zabawnie obserwowało się gimnastykujących się graczy kombinujących jak ugrać gdzieś jakieś PLki i sprytnie realizować swoje cele nie polegając na rzutach i Punktach Fate.

A jak sprawdza się na Fate Polski Warhammer? Z pewnością nie grałbym w tym settingu, gdyby nie sentyment i świetne ilustracje Tomasza Jędruszka. Nie że jest zły, jest przeciętny. To co jest w nim fajne, to ogólne założenia, a do sandboksowej gry przydawało mi się dużo białych plam. Białe plamy same w sobie nie są atutem, wręcz przeciwnie. Powstały one dlatego, że autorzy Monastyra zdecydowali się opisać setting metodą klimatycznego wodolejstwa i bełkotu, ale i tak wolę to od drobiazgowo opisanego, ale dla mnie nudnego Warhammera.

To co współgra z Fate bardzo dobrze to założenia gry w Monastyrze. Przełożenie Tajemnica = Problem jest naturalne. Granie kompetentymi postaciami prowadzącymi dramatyczne życie również. Mechanika Monastyru jest cóż, bardzo zła, ale założenia ma ciekawe. Mogą być one dobrze realizowane przez Fate.