Egzsytencjalne rozterki

Obejrzałem ostatnio dwa filmy Bergmana, których akcja dzieje się w średniowieczu: Siódma Pieczęć i Źródło. Oba bardzo mi się spodobały, zwłaszcza pierwszy. Opowiada o rycerzu, który po odbytej krucjacie wraca do ojczyzny. Spotyka tam Śmierć. Zaczyna grać z nią szachy o swoje życie. Boi się umrzeć, jednocześnie czuje niepewność co do tego, co czeka go po śmierci. Partia szachów trwa kilka dni, w trakcie których rycerz przemierza owładnięte zarazą ojczyste ziemie. Dręczą go nieustannie wątpliwości dotyczące spraw absolutnych. Jak dla mnie zajebisty motyw do wrzucenia na sesji.

Rycerz z Siódmej Pieczęci przypominał mi Elryka i Geralta z Rivii. Wszyscy trzej to wojownicy o bardzo jasnych włosach, targani wątpliwościami. Ciekaw jestem czy Moorcock inspirował się bohaterem filmu Bergmana.

Mam jakąś słabość do egzystencjalizmu. Chociaż nie aplikuję go do swojego życia (bo chcę być szczęśliwy), bardzo lubię go w sztuce i ciekawie ogląda mi się postacie przeżywające różne egzystencjalne kryzysy.

Jak z egzystencjalnych rozmyślań uczynić element sesji? Rozmyślać na tematy ostateczne mogą bohaterowie graczy i bohaterowie niezależni. Co do tych pierwszych:

• można umówić się z graczami, że ich postacie będą myślicielami-egzystencjalistami i stworzyć na sesji przestrzeń do egzystencjalnych rozważań (sprzyjać temu może podanie grającym odpowiednich trunków)
• w momentach granicznych (dużego stresu, tragedii, utraty, zagrożenia, wejścia w kontakt z nieznanym) przeżywanych przez bohatera, Mistrz Gry może powiedzieć graczowi, jakie egzystencjalne myśli pojawiają się w jego głowie
• egzystencjalne rozkminy mogą być ujęte w zasady gry (w Świecie Mroku jest system Moralności/Człowieczeństwa, gracz może być nagradzany za odgrywanie wewnętrznego konfliktu jak ma to miejsce np. w Burning Wheel)
• możesz straumatyzować gracza na sesji (na przykład zabijając mu postać) i wtedy on zacznie przeżywać moment graniczny, co może skłonić go do rozmyślań na tematy egzystencjalne (to żart)

A co z bohaterami niezależnymi? W swoich sytuacjach granicznych mogą wpadać w egzystencjalną trwogę, podejmować w tym stanie nierozsądne decyzje (na przykład zostać kultystą mrocznych sił) i zwierzać się ze swoich przemyśleń bohaterom. Można na przykład zaplanować, że w trakcie jednej sesji dojdzie na pewno do sytuacji, w której jakiś NPC rozmawia z BG na tematy egzystencjalne albo zrandomizować to na podobieństwo gównoburz w podróży, o których pisałem niedawno.

Następstwem sceny z egzystencjalną rozkminą może być zmiana systemu wartości którejś postaci, jej wartości lub priorytetów.

By określić specyfikę egzystencjalnej zadumy, rzuć kilka razy w poniższych tabelach i połącz wyniki.

Emocja

1. trwoga

2. melancholia

3. zadziwienie

4. poczucie absurdu

5. odrealnienie

6. smutek

7. autentyczność

8. bunt, wola walki

9. lęk

10. poddanie się

11. ulga

12. konfuzja

Temat

1. śmierć

2. brak obiektywnych kryteriów dobra i zła

3. niemożność poznania zewnętrznego sensu życia

4. nieskończoność

5. kruchość, marność

6. czas, przemijanie

7. absurdalność rzeczywistości

8. milczący bogowie/niezrozumiały metafizyczny porządek

9. brak celu

10. brak/subiektywność wartości

11. nicość

12. wolność

W zależności od rozegrania tego przez grających, egzystencjalna rozterka na sesji może być momentem komicznym (co jest częste w filmach Woody'ego Allena) albo dramatycznym punktem zwrotnym dla historii.

Dlaczego bawienie się w to może być fajne?

1. Sami doświadczamy w mniejszym lub większym stopniu różnych egzystencjalnych rozterek. Umieszczeni ich w fikcji pozwala popatrzeć na nie z innej strony i nabrać do nich dystansu. 
2. Jest to fajna okazja do odgrywania postaci, zżycia się z nimi, poznania ich lepiej i wzbogacenia ich.
3. Egzystencjalna rozterka stwarza sposobność do transformacji bohatera.