3 sposoby na bezbarwną dzicz

Sesje toczące się w sandboxowej dziczy bywają nieraz bezbarwne i nieangażujące. Drużyna przez większość czasu przesuwa się tylko z heksa do heksa, mapper maluje po mapce ołówkiem, a najciekawszym elementem podróży jest dotarcie do cywilizacji lub lochów - czyli po prostu opuszczenie dziczy.

Jak uczynić podróż przez sandboxową dzicz bardziej interesującą? Opiszę dalej trzy sposoby na osiągnięcie tego celu.

1. Fantastyczne rodzaje terenu

Wędrówki po lasach, bagnach i równinach w sandboxie po pewnym czasie mogą stać się przewidywalne i monotonne. Warto zastanowić się nad umieszczeniem w settingu nowych, fantastycznych rodzajów terenu, które stanowić będą alternatywę względem tych klasycznych, deptanych już przez BG setki razy. Powinno zmniejszyć to znużenie graczy, zapewnić im dodatkowe wyzwania i niezwykłe środowiska do eskploracji.

Przykłady:

Las Pokrytych Oczami Grzybów
Ziemię porastają wielkie, pokryte oczami grzyby. Ukrywają się wśród nich trędowaci, szalone gobliny i zagubione dzieci. Łatwo jest schować się na wielkim grzybie leżąc plackiem na jego kapeluszu. Zjedzenie kawałka grzyba powoduje pojawienie się na ciele jedzącego dodatkowego oka. Niektórzy mówią, że gdy zorza polarna zaczyna lśnić na niebie, grzyby odrywają się od ziemi, zaczynają chodzić, mówić, a gdy mówią, z ich ust wyłażą inteligentne śluzy.

Równiny Czerwonego Lodu
Wiele lat temu zostały na tych ziemiach zamordowane zostały tysiące drowów. Ich serca nie uległy rozkładowi po śmierci, lecz zamarzły. Teraz zamarznięte serca mrocznych elfów wyściełają gęsto tutejszą ziemię, wyglądając jak bryły czerwonego lodu. Gdy zostają rozmrożone, zaczynają ponownie bić. Duch mrocznego elfa, którego serce zostało rozmrożone, pojawia się w jego pobliżu złakniony krwi i świeżego mięsa.

Warto postarać się, by nowy fantastyczny teren nie wiązał się tylko zmianą scenografii na bardziej egzotyczną, ale stawiał także bohaterom nowe, interesujące wyzwania i stwarzał nietypowe warunki toczenia walki.

2. Dynamiczne środowisko

Dzicz w klasycznym, wyjętym prosto z pudełka sandboxie (takim jak na przykład Wilderlands of High Fantasy) jest często wyjątkowo statyczna. Heksy świecą pustkami, hula po nich tylko wiatr, na niektórych co najwyżej dostrzec można kilkulinijkowe opisy leż potworów, miast, ruin lub lokalnych osobliwości.

Setting przedstawiony w sandboxowych produktach zdaje się być w wielu przypadkach nieruchomy, jakby zatrzymany w czasie. Jest to do pewnego stopnia naturalne: twórcy sandboxów wychodzą z założenia, że to bohaterowie graczy mają ożywić zastygłe w bezruchu figury sandboxowego świata i tchnąć życie w kamienną sandboxową scenografię. W przypadku dziczy takie podejście jednak nie zawsze się sprawdza - gracze często po prostu ignorują statyczny świat, który ich otacza, idą tam gdzie coś się dzieje - do lochów lub miasta nie zajmując się eksploracją heksów.

Nie zaszkodzi uczynić sandboxową dzicz miejscem bardziej dynamicznym. Powinno zwrócić to uwagę grających i skłonić do poświęcenia jej więcej uwagi. Jak to zrobić?

Wypełnij dzicz w swoim sandboxie konfliktami, wojnami, potyczkami i melanżami. Niech granice królestw przesuwają się, plemiona migrują, miasta powstają i upadają, jeziora wysychają, lasy płoną, ziemia pęka pod uderzeniami fireballi, a wściekłe psy niech sikają na dopalające się zgliszcza. Uczyń dzicz w swojej kampanii dynamiczną i interesującą. Niech ciągle się zmienia. I najważniejsze: pozwól graczom wpływać na to, jak to robi.

Jednym z największych atutów Minecrafta jest dowolność, z jaką ta pozwala grającemu wchodzić w interakcje z otoczeniem postaci postaci. Jest to realizowane w Minecrafcie przez opcję manipulowania klockami, z których zbudowany jest świat gry.

By osiągnąć w swoim sandboxie poziom swobody podobny do tego z gry studia Mojang, zastanów się, z jakich klocków zbudowany jest twój setting, a następnie daj graczom możliwość zdobycia kontroli nad tymi klockami, manipulowania nimi i składania z nich własnych konstrukcji. Gdy gracze będą mieli większy wpływ na to, co dzieje się w dziczy, bardziej zaangażują się w toczące się w niej przygody.

Przykłady:

• Lokalny władca obdarowuje bohaterów twierdzą oraz daje pod ich komendę pięćdziesięciu zbrojnych. Mogą oni teraz oblegać inne zamki i napadać na karawany.
• Drużynowy mag znajduje zwój przyzwania purpurowego robala. Przyzwany potwór będzie mógł przez godzinę demolować otoczenie lub drążyć tunele, których kształt ustali czarujący.
• Barbarzyńscy najeźdźcy z północy szukają miejsca, w którym mogliby się osiedlić. Proszą bohaterów o pomoc.
• Każde drzewo to tak naprawdę uśpiony drzewiec. Można go obudzić, jeśli wypowie się jego imię.
• Ten kto wygra z Imperatorem konkurs zagadek, będzie miał możliwość oddania jednego strzału z Gwiazdy Śmierci do wybranej przez siebie planety.

3. Pointcrawl

Przeciętny hex w sandboxie wygląda mniej więcej tak:

przeciętny hex

Jest on pusty, wesoły i nic się w nim nie dzieje. Może znajduje się w nim kilka potworów lub krótki opis lokacji. Raczej nic więcej. Gracze najpewniej przejdą tylko przez niego i nie poświęcą mu wiele uwagi.

Gra na hexmapie jest interesująca ze względu na swoją strategiczną złożoność, konieczność planowania podróży i możliwość dokładnego opisania wędrówki. Czasami jednak eksploracja dziczy na hexach przebiega nieciekawie. W dużym stopniu jest związane z pustotą i martwotę hexowego środowiska wielu sandboxów. Pewnym rozwiązaniem tego problemu jest zagęszczenie niezwykłych rzeczy pojawiających w hexach lub powiększenie obszaru opisywanego przez hex, tak by w większości hexów znajdowało się coś ciekawego.

Warto zastanowić się także nad wykorzystaniem alternatywnego względem hexów sposobu opisania mapy: klasycznie rozrysowania terenu, bez heksagonalnej siatki, z interesującymi lokacjami zaznaczonymi punktami i połączonymi kreskami tam, gdzie przebiega droga. Przy drodze można dodatkowo zapisać informację o tym, jak długo trwa podróż.

Kliknij, żeby powiększyć

Takie rozwiązanie ma kilka istotnych zalet:

• Klasyczna, pozbawiona heksów mapa może lepsza opisania niewielkich lokacji lub rozległych, pustych przestrzeni.
• Na mapę bez hexów łatwiej nanieść naturalne granice jak na przykład kaniony, strome łańcuchy górskie, czy szczeliny w ziemi.
• Graczom mniej będzie dokuczał paraliż decyzyjny, gdy nie będą co chwila musieli wybierać jednego z sześciu kierunków, w którym się udadzą.
• I najważniejsze: na mapie nie pojawi się setka nudnych, pustych heksów, sesje będą ciekawsze, a bohaterowie będą skupiać się przede wszystkim na eksploracji tych interesujące fragmentów dziczy.

Prowadzenie sandboxa na mapie bez hexów nie jest oczywiście pozbawione wad. Najważniejszą z nich jest ryzyko utraty strategicznej głębi, która towarzyszy grze na hexach. Warto jednak rozważyć wykorzystanie bezhexowych map do opisu fragmentów świata, czy w niektórych przypadkach nawet całego settingu. Może nawet gracze się od tego rozbrykają.

Graniu na mapie pozbawionej heksagonalnej siatki została nadana profesjonalna nazwa - pointcrawl. O pointcrawlu pisze obszernie i ciekawie na swoim blogu Chris Kutalik.

Dzicz w sandboxach bywa nieraz mniej atrakcyjnym środowiskiem do eksploracji niż lochy lub miasta. Mam nadzieję, że te kilka sposobów o których napisałem, pozwolą uczynić rozgrywkę w niej bardziej interesującą.