Dlaczego zabijam bohaterów graczy

To co dalej następuje, jest moim osobistym wyznaniem:

Zazwyczaj sporą część dnia spędzam przed komputerem, albo nad kartką papieru. Chociaż jestem generalnie zadowolony z mojego życia, wydaje mi się ono trochę monotonne. Jest jednak jedna rzecz. która czyni je ciekawszym i chociaż wiąże się z moim wstydliwym, nerdowskim hobby, nadaje ona mojej egzystencji trochę koloru...

Tak, zgadliście, jest to zabijanie postaci graczy na sesjach RPG.

Uwielbiam ten moment oczekiwania, chorobliwej fascynacji i napięcia chwilę przed śmiercią postaci. Czuję się wtedy jak prawdziwy myśliwy na polowaniu, jak Aborygen tropiący zwierzynę, jak Staś z "W pustyni i w puszczy" strzelający do lwa. Kostki to moje pociski, zasłonka mistrza gry jest moją gilotyną, a kartki z tabelami zdają mi się być zapisane wyrokami śmierci.

Gdy trwają łowy, zapach strachu graczy przyjemnie łechce moje nozdrza. Wyczekuję na właściwy moment. Patrzę jak hapeki bohatera nieuchronnie zbiegają do zera. Mój oddech gwałtownie przyspiesza, kiedy zostaje ich bardzo niewiele. Gdy wreszcie osiągną swą dolną granicę, uderzam!

Opisuję w kilku słowach makabryczny zgon postaci, szybkim ruchem zabieram graczowi jego kartę i zjadam ją. Następnie beznamiętnym wzrokiem obserwuję zszokowane miny graczy, napawam się swym krwawym triumfem i ryczę głośno jak szczęśliwy lew. Chwilę po tym wstaję i odchodzę. Zostawiam graczy samych, pozbawionych życiowej energii, którą z nich wyssałem. Czuję zadowolenie, relaksuję się, a mój organizm przygotowuje się do strawienia karty postaci.

Tak kończy się polowanie.