Ivar Bez Kości wie, o co chodzi w oldschoolu

W ostatnich dwóch sezonach Wikingów irytowała mnie groteskowa i przerysowana postać Ivara, ale teraz już zrozumiałem o co w niej chodzi i dostrzegam jej sens - Ivar to bohater gracza w OD&D odgrywana przez naprawdę dobrego gracza.


Jak przystało na bohatera OD&D Ivar jest kaleką i psychopatą. Nie potrafi chodzić, jednak dzięki sprytowi udaje mu się udnosić znaczące sukcesy. Planuje, umiejętnie zarządza zasobami, wielokrotnie ucieka się do podstępów, by pokonać swoich wrogów, jest inteligenty i bezlitosny. Tak powinno się odgrywać postacie w OD&D, jeśli chce się im zapewnić długi żywot i wysokie levele.

Postać Ivara zdaje się mówic dużo o tym, o co chodzi w OD&D i jak może wyglądać rozgrywka, gdy gracze grają umiejętnie. Dość nieczęsto zdarza mi się natknąć ostatnio na opowieść opowiadającą o czyimś sprycie. Kojarzą mi się tak głównie mity różnych kultur, Iliada i Odyseja. A historie opowiadane na sesjach OD&D to głównie historie o sprycie lub o ponoszeniu konsekwencji w przypadku jego braku.

Jednocześnie Ivar utwierdza mnie w przekonaniu, że OD&D to dziś gra skierowana do wąskiego grona odbiorców: stanowi dużo większe wyzwanie dla graczy niż większość współczesnych gier (gdzie gracze nie muszą posługiwać się sprytem, by przetrwać), a oprócz tego grający domyślnie wcielają się w niej w złaknionych złota i leveli zabójców (co wielu osobom może się nie podobać). Jeśli będę jeszcze wracał do OD&D, może wskażę graczom postać Ivara jako wskazówkę, jak grać w tę grę i dlaczego może ona prowadzić do satysfakcjonującej rozgrywki i ciekawej historii.