[OD&D] Narkotyki, kozłoludy i szachiści

UĄBAR, SESJA #3
Śmiałkowie po krótkich perypetiach w lochach udają się na powierzchnię. W mieście spotykają między innymi kopulujące kozłoludy, jubliera prowadzącego na smyczy tygrysa, potężne duchy szachistów oraz sympatycznego goblina. Nie wszyscy wychodzą z tych spotkań żywi.

BG

Podczaszy (Kazik) - krzepki templariusz, ma żyłkę do robienia interesów
F-M 1, STR 15, INT 14, WIS 9, DEX 7, CON 11, CHA 9, HP 2, AC 9

Poldarion (Piotrek) - zadziorny lutnik, łasy na kasę, co rano robi pompki
F-M 1, STR 14, INT 8, WIS 12, DEX 12, CON 11, CHA 10, HP 5, AC 7

Tomek Chudy (Daniel) - mag, który okrada prostytutki
M-U 1, STR 14, INT 14, WIS 11, DEX 10, CON 7, CHA 8, HP 3, AC 9

Wiaderny (Bartek) - parający się magią jubiler, pragnie otaczać się doppelgangerami, chuderlawy, ale gibki
M-U 1, STR 8, INT12, WIS 13, DEX 15, CON 6, CHA 11, HP 5, AC 9

1. Tajemniczy nieznajomy

Kiedy Zbyszek, Wiaderny i Poldarion wrócili do pierwszej odwiedzonej komnaty w podziemiach pod Uąbarem, nie spodziewali się, że dziwna, śliniąca się postać leżąca w kącie na podłodze zostanie ich nowym towarzyszem.
- Kim jesteś, odmieńcze? - spytał obcego Poldarion.
- Chleba! Dajcie mi chleba!
Zbyszek podzielił się jedzeniem z nieznajomym.
- Nie wiem, jak tu się znalazłem, ani kim jestem. Wiem jedynie, że nazywam się Tomek Chudy i lubię okradać prostytutki.
- Bracie, dobrze trafiłeś! - powiedział Wiaderny. - Tym się właśnie zajmujemy. Ale na razie chcemy wydostać się z tego cholernego lochu.
W oczach Tomka pojawił się demoniczny błysk.
- Czekaj. Tu są jakieś drzwi. Sprawdźmy, co jest za nimi.

Chudy podszedł do drzwi i otworzył je. Reszta stanęła za jego plecami, a wielebny Zbyszek po cichu ulotnił się z podziemi. Za drzwiami było całkowicie ciemno. Chudy usłyszał efemeryczny głos dobiegający jakby z wnętrza jego głowy:

Nie powinieneś udawać Abramejczyka, jeśli nie jesteś nim. Chodź za mną, a zdradzę ci tajemnicę jaką posiedli święci, a której lękają się poznać starcy. Wiem, kim byli twoi rodzice. Chodź, a wszystko ci wyjawię.

2. Drzewo Życia

Chudy jak zahipnotyzowany wszedł do komnaty. Wiaderny również postąpił krok naprzód, jednak po chwili upadł na ziemię krzycząc z bólu. Na jego nodze pojawił się kolisty ślad po ugryzieniu.
- Au, ale mnie ujebał! - załkał. - O matko, ale boli! Nie mogę wytrzymać! Proszę, zróbcie coś! Cholera! Strasznie krwawi!
Nikt nie miał wątpliwości, że w pomieszczeniu znajduje się jakaś niewidzialna postać. Poldarion zignorował wołania Wiadernego i podążając za Zbyszkiem opuścił loch.

Chudy rozejrzał się po mrocznej komnacie. Początkowo nie widział nic, ale po chwili... coś... jakby rozjaśniło się... Obraz przed jego oczyma zafalował i Tomek ujrzał przed sobą nagich ludzi wspinających się w świetle dnia na wielkie drzewo. Ściany lochu zniknęły. Kora wielkiego drzewa miejscami była szara i wyschnięta. Drzewo otaczała szara ziemia, na której rosły mackowate warzywa. Wokół Chudego pojawili się ludzie i mówili mu:
- Jesteś wybrańcem. Drzewo Życia umiera. Zostaniesz wysłany do przyszłości, żeby ocalić przeszłość. Na ziemi rozsiane są znaki, których odnalezienie zwróci ci pamięć i zdradzi sekret ocalenia Drzewa Życia. Ruszaj w drogę i nie oglądaj się za siebie. Jesteś naszą jedyną nadzieją.

Po chwili obraz rozwiał się. Chudy dostrzegł, że ponownie znajduje się w ciemnej komnacie. Obok niego stał Wiaderny i sikał do niewielkiego naczynia położonego pod ścianą w pomieszczeniu.
- W tych naczyniach tlą się jakieś narkotyczne zielska. Obsikam je, ty uciekaj.
Chudy zataczają się opuścił komnatę i skierował do wyjścia, jakiś czarny kształt jednak zablokował mu drogę. Cofnął się, by zaczekać na Wiadernego. Ten również znalazł się pod wpływem działania narkotyku i zaczął lepić z plasteliny wróble i turlać je dopóki nie zamieniły się w niewielkie, kolorowe walce.

Idąc tyłem Wiaderny i Chudy opuścili podziemia.

3. Kozłoludy w karczmie

Tomek, Wiaderny i Poldarion udali się do karczmy Nóż & Igła. Zbyszek musiał opuścić ich, gdyż miał mszę do odprawienia. W gospodzie natknęli się na niedawno poznanego templariusza Podczaszego, który podczas ostatniej przygody cały czas siedział na kamieniu i łamał szyfr.
- Co u was?
- Zdróweczko, wiesz, jajeczko - zaśmiał się Poldarion. - Penetrowaliśmy lochy. Spójrz kogo znaleźliśmy - przedstawiam Chudego! - teatralnym gestem wskazał nowego członka drużyny.
Chudy rozejrzał się po towarzystwie, uśmiechnął i uchylił kapelusza.
- Zdróweczko, zdróweczko, wesołe jajeczko - powiedział i poszedł kupić sobie piwo.

Awanturnicy rozgościli się w gospodzie. Siedzieli, jedli, pili i żartowali. Wiaderny, jako że był magiem, postanowił spłatać towarzyszom następującego figla: strzykał śliną, która za sprawą telekinezy wyfrunąwszy z jego ust, kreśląc w powietrzu zwięzłe trajektorie, wpadała do ucha któregoś z towarzyszy. Reszta nie zorientowała w czym rzecz, myśleli, że to jakiś owad. Jedynie Chudy (który również był magiem) zrozumiał co się dzieje i dołączył do zabawy. Udając, że chusteczką wyciera sobie usta, również zaczął strzykać śliną, a ta jak mucha, kreśląc w powietrzu spiczaste zygzaki trafiała wprost do ucha Poldariona lub Podczaszego. Tak im mijał czas.

Nagle stało się coś co zwróciło ich uwagę. Do karczmy weszła piękna kobieta, nosząca na ręce drogocenną bransoletę, którą bohaterowie wycenili na jakieś 500 gp. Towarzyszył jej podescytowany giermek, którego brwi pofarbowane były na zielono. Para udała się na piętro.

Bohaterowie postanowili ich okraść. Poldarion kupił od karczmarza dzban piwa i wszedł po schodach na górę. Zlokalizowawszy komnatę, do której udali się dama i giermek, zapukał, po czym nie czekając na odpowiedź, otworzył drzwi. W środku znajdowały się trzy kozłoludy kopulujące z giermkiem i kobietą.
- Przyniosłem wam piwo - powiedział Poldarion.
- Postaw je na ziemi. Zaraz wypijemy - odrzekł giermek.
- Ale dałem je wam, nie tym kozłoludom. Tylko wy możecie je pić.
Wywiązała się sprzeczka, podczas której zadziorny Poldarion został poproszony o opuszczenie pomieszczenia. Nie posłuchał. Trzy kozłoludy podeszły do niego i zaczęły go popychać. Poldarion wskoczył na stół i dobył miecza.
- Zaraz nabiję wasze ciała na moje ostrze, kozłoludy! - krzyknął i zaatakował potwory. Noszony przez Poldariona lekki pancerz nie był wystarczającą ochroną przed ciosami bestii. Po kilku minutach walki został wojownik powalony, a jego czaszka pękła pod kozimi racicami. Dama zemdlała, gdy obryzgał ją mózg a giermek pierdnął i uciekł przez okno.

Gdy na górze trwała jeszcze walka, Wiaderny zaczął biegać wokół karczmy krzycząc "Straż! Straż!", strażnicy jednak nie zjawili się. Wraz z Chudym i Podczaszym przekonał karczmarza, by udał się na górę i sprawdził, co tam się dzieje. Gdy właściciel gospody znalazł się już na piętrze, czarodziej Wiaderny wszedł za ladę, chwycił kasę ze znajdującymi się na niej pieniędzy, a następnie śmiejąc się wyrzucił je wszystkie w powietrze.
- Chaos! Uwielbiam chaos! - krzyczał.
W tej właśnie chwili do karczmy weszli strażnicy. Opadające monety zadzwoniły jak deszcz na ich hełmach.
- Co tu się wyprawia?
- Na górze są kozłoludy.
Strażnicy udali się do bestii i po niedługiej walce położyli wszystkie trupem.
Całemu zajściu uważnie przyglądał się tajemniczy wojownik o imieniu Poldarionn.

Poldarionn (Piotr) - wojownik w serce czesany
F-M 1, STR 12, INT 15, WIS 14, DEX 9, CON 12, CHA 12, HP 5, AC 7

Gdy strażnicy pokonali już kozłoludy, Chudy poszedł na górę i rzekł do nich:
- Obrońcy prawa, dziękuję za pomoc. Teraz zostawcie mnie sami z moją dziewczyną.
Strażnicy odeszli, a Chudy podszedł do nieprzytomnej kobiety i ściągnął z jej dłoni bransoltę. Piękna dama po chwili obudziła się i spojrzała na Chudego mętnym wzrokiem.
- Mężczyzna, który był tu ze mną zmuszał mnie do uprawiania nierządu z kozłoludami. Jeśli przyniesiesz mi jego głowę, dam ci 500 sztuk złota. Ale uważaj, jest on członkiem gildii złodziei.
Dama wyjaśniła Chudemu jak dotrzeć do mieszkania zboczonego giermka.

4. Kryjówka złodzieja

Chudy i Wiaderny postanowili udać się na poszukiwania kogoś komu można by sprzedać złotą bransoletę. Nie trwało długo udało nim się znaleźć odpowiednią osobę - grawera handlującego biżuterią i grawerującego grawy na metalowych przedmiotach. Spacerował właśnie ulicą trzymając na smyczy tygrysa.

- Kogo tu przyniosło? Myślałem, że październikowy deszcz wymył z Uąbaru wszystkie szumowiny.
Wiaderny spojrzał na niego surowo.
- Chcę żebyś wygrawerował na moim sztylecie napis "Nienawidzę straży miejskiej".
- Dobrze, zrobię to za odpowiednią opłatą.
- A ja mam do sprzedania bransoletę wartą 500 gp.
- Pokaż ją.
- Jeszcze jej nie mam, muszę ją dopiero zdobyć. To będzie niebezpieczne. Będziesz musiał zapłacić mi dodatkowo 100 sztuk złota, gdyż będę ryzykował życiem.
- Dobrze.

Podczaszy rozmawiał z karczmarzem o piwie i wyobrażał sobie złoto, które miał nadzieję w przyszłości złupić. Poldarionn i Chudy wrócili.
- Chodźmy znaleźć tego giermka - powiedział Chudy. - Utniemy mu głowę, przyniesiemy tej damie i dostaniemy za to złoto.
Poldarionn, który cały czas bacznie obserwował poszukiwaczy przygód, usłyszawszy o ich planach podskoczył, zaklaskał i rzekł:
- Na mutanta! Chcę podróżować z wami!
Czwórka awanturników udała się do domu, w którym, według kochającej się z kozłoludami damy, miał ukrywać się złodziej.

Poszukiwacze przygód włamali się do mieszkania i zaczęli badać wszystkie jego zakamarki. Poldarionnowi udało się uniknąć jednej pułapki, ale przez przypadek uruchomił drugą. W jego plecy trafiła strzała.
- O kurwa, ale boli! - krzyknął zataczając się i plując krwią. Podczaszy pochylił się nad nim, ułożył mu na plecach okład z ziół i usunął strzałę.

5. Goblin i duchy szachistów

W jednym z pomieszczeń Chudy dostrzegł, że pod łóżkiem ukrywa się goblin.
- Co ty tutaj robisz? - zapytał zielonoskórego.
- Wylazłem z dziury w ziemi, żeby kraść ludziom pieniądze i porywać dzieci.
- Fajnie, my też to robimy! Chcesz podróżować z nami?
- Pewnie! - goblin wyskoczył spod łóżka, odgarnął dywan i wskazał znajdującą pod nim dziurę w podłodze. - Tam poszedł złodziej!

Wiaderny obchodząc budynek, zauważył, że w jednym z rogów domu znajduje się komnata, w której siedzi dwójka grających w szachy mężczyzn w średnim wieku.
- Puk puk! Gdzie jest giermek? - zagadnął ich czarodziej.
Szachiści zignorowali go. Wiaderny odgarnął zwisające z okna kiszki i wszedł do środka. Wtedy szachiści nie odrywając nóg od podłogi, ani nie wykonując żadnych ruchów w dziwny sposób przesunęli się do niego razem ze stołem. Wiaderny krzyknął i wyskoczył przez okno. Szachiści, poruszając się w taki sam sposób wrócili na miejsce.

- To jest naprawdę dziwne - stwierdził Podczaszy, kiedy Wiaderny opowiedział mu o szachistach. - Idę się temu przyjrzeć!
Udał się do pomieszczenia, w którym znajdowali się szachiści. Gdy tylko przekroczył próg, grający w szachy mężczyźni, nie odrywając oczu znad figur, szybko przysunęli się do niego. Ich ciała, szachy oraz stół przeniknęły ciało Podczaszego. Templariusz krzycząc rzucił się do ucieczki. Szachiści ruszyli za nim, przenikając przez wszystkie przeszkody jak duchy.
Wiaderny w tym czasie wszedł do pomieszczenia, w którym szachiści się wcześniej znajdowali. Znalazł ukrytą klapę w podłodze, otworzył ją. Jego oczom ukazała się skrzynia pełna świecących, złotych monet. Gdy zbierał pospiesznie złoto do worka, dostrzegł, że na dnie skrzyni znajduje się dźwignia. Pociągnął ją. Klapa w podłodze zamknęła się, uderzając go boleśnie w głowę. Szybko wydostał się z potrzasku i wybiegł z pomieszczenia.

Niematerialni szachiści zaprzestali pościgu za Podczaszym i wrócili na swoje miejsce. Wiaderny pochwalił się towarzyszom znalezionym przez siebie złotem.
- Spójrzcie, tu jest jakieś 2000 gp! - powiedział potrząsając workiem z pieniędzmi.
- Na mutanta! - krzyknął Poldarionn. - Wspaniale!
- Udało nam się zdobyć te złoto tylko dzięki współpracy. - skomentował Chudy. - Współpraca jest najważniejsza.

Okiem Sędziego

• Raport napisany został z dużym opóżnieniem, drużyna jest już jedną sesję do przodu. Zauważalne jest pierwsze zniechęcenie graczy spowodowane dużą śmiertelnością postaci i nieheroicznością rozgrywki na pierwszych poziomach (o napięciu przy stole spowodowanym częstymi zgonami bohaterów pisał u siebie ciekawie Wolfgang). OD&D zraża graczy nastawionych na symulacjonizm i przywiązanych do (nowszych) gier komputerowych. Nie zamierzam rezygnować z OD&D, ale graczy będzie przynajmniej o połowę mniej, niż gdybym prowadził d20, D&D 5e czy inny newschoolowy system. Podejrzewam, że ostatecznie w kampanii wytrwają Bartek, Piotrek oraz Dybtas. Wrzucę niedługo notkę "Dlaczego OD&D?" podającą powody, dla których chcę grać w pramatkę RPG.
• Gracze nie są jeszcze przyzwyczajeni do abstrakcyjnego rozstrzygania walki. W sytuacji konfliktu deklarują najczęściej tylko dwa rodzaje działań: niewyrafinowany atak albo ucieczkę. Wydaje mi się to w dużym stopniu naturalne, mechaniczne opisanie walki wydaje mi się jedną z najważniejszych różnic między starymi a nowymi grami.
• Za radą Ojca Kanonika/Jarla z komentarzy pod ostatnim raportem wróciłem do cennika z Vol. 1.
• Rozważałem wykorzystanie tabeli trafień krytycznych z Arduin Grimoire, ale na razie odpuszczę. Poprowadzę kilkanaście sesji na czystym OD&D, póżniej będę wprowadzał ewentualne modyfikacje. Nie planuję wprowadzać na stałe poważniejszych house rules, chcę pozostać jak najbardziej wierny oryginałowi.
• Równoległą kampanię w OD&D prowadzę dla Ani i Oli (nie chce mi się wrzucać z niej raportów). Ania i Ola nie mają praktycznie żadnego doświadczenia z RPG. Nie odbierają OD&D jako gry dziwacznej, trudnej, ani zbyt śmiertelnej (dzięki sprytnej grze na razie żadna z ich postaci nie zginęła).